Jako pierwsza o utworzeniu naszej Fundacji myślała doktor Wanda Błeńska. Działania założycielskie wspomagała swoim autorytetem i radą. Gdy Fundacja zyskała podstawy prawne działalności, została członkiem honorowym jej Rady.

Jej piękne życie było świadectwem umiłowania Boga i ludzi przez lekarza. Urodziła się 30 października 1911 r. przy ul. Ratajczaka (pod panowaniem pruskim Ritterstrasse) 20 w Poznaniu. Była córką Teofila, nauczyciela, i Heleny z domu Brunsz. Mama osierociła ją, kiedy miała zaledwie dwa lata.

W latach młodzieńczych jej wyobraźnię rozpaliła lektura książki o Damianie de Veuster, misjonarzu posługującym trędowatym na wyspie Molokai. Zaczęła marzyć o pracy lekarskiej wśród trędowatych. W 1928 r. rozpoczęła studia lekarskie na Uniwersytecie Poznańskim i włączyła się w działalność pierwszego w Polsce Akademickiego Koła Misjologicznego, którym opiekował się prof. Adam Wrzosek. Wkrótce została powołana do Głównego Zarządu Kół Misyjnych w Polsce i do redakcji czasopisma „Annales Missiologicae”. W ramach Sekcji Pomocy Lekarskiej Koła prowadziła zbiórkę leków i materiałów opatrunkowych dla stacji misyjnej ks. dra Wacława Szuniewicza, okulisty posługującego w Chinach.

Po uzyskaniu w 1934 r. dyplomu lekarza podjęła pracę w Szpitalu Miejskim w Toruniu, a dwa lata później w miejscowym Państwowym Zakładzie Higieny. W 1939 r. przeniosła się do Gdyni, by pracować w Szpitalu Morskim, do którego trafiali pacjenci z chorobami tropikalnymi.

Miesiąc po wybuchu II wojny światowej wróciła do Torunia. W okupowanym przez Niemców mieście podjęła pracę w PZH jako laborantka i włączyła się w działalność Państwa Podziemnego. Wstąpiła do Armii Krajowej okręgu Pomorze-Puszcza Tucholska i została członkiem tajnej organizacji wojskowej „Gryf Pomorski” oraz komendantką jego oddziału żeńskiego. Za tę działalność Niemcy aresztowali ją w czerwcu 1944 r. Trafiła najpierw do więzienia w Toruniu, a potem w Gdańsku, skąd wykupił ją „Gryf Pomorski”.

Po zakończeniu wojny została dyrektorem Szpitala Miejskiego w Toruniu, następnie pracowała jako kierownik Oddziału Bakteriologii i Serologii PZH w Gdańsku i wykładała bakteriologię oraz higienę dla słuchaczek szkoły pielęgniarskiej przy Akademii Lekarskiej (jej kontynuacją jest Gdański Uniwersytet Medyczny).

Możliwość przedostania się na Zachód, co w ówczesnej sytuacji politycznej było niemożliwe, pojawiła się nagle. Jej brat, były jeniec obozu Woldenberg po przemarszu w głąb Niemiec znajdował się w krytycznym stanie zdrowia. Aby ratować jego życie, potrzebna była transfuzja krwi, której zorganizowanie w sytuacji powojennej było niemożliwe. Wanda dotarła do Lubeki ukryta w budce z węglem na statku. Pozbawiona możliwości powrotu do Polski, wstąpiła do II Batalionu Pomocniczej Wojskowej Służby Kobiet w dywizji gen. Stanisława Maczka. Pracowała w szpitalu UNRRA i polskich szpitalach wojskowych, a w 1947 r. zaliczyła kurs medycyny tropikalnej w Hamburgu i przeniosła się do Anglii, posiadającej kolonie i terytoria zależne tam, gdzie masowo występowały przypadki trądu.

Rok później została przyjęta do Królewskiego Stowarzyszenia Medycyny Tropikalnej i Higieny w Londynie i ukończyła kurs medycyny tropikalnej w Liverpoolu. W tym czasie pracowała też w polskich i angielskich szpitalach.

W 1950 r. na zaproszenie biskupa Mbarara wyjechała do Ugandy do pracy w planowanym leprozorium w Port Fortal. Placówka ta jednak nie powstała. Z początkiem 1951 r. zaczęła więc praktykę jako jedyny lekarz w prowadzonych przez irlandzkie Franciszkanki ośrodkach leczenia trędowatych w Nyendze oraz Bulubie. Tam przez następne 43 lata wykonywała praktykę lekarską w nietypowo szerokim zakresie, lecząc trąd, m.in. przeszczepiając rogówkę oka, szyjąc nerwy.

W Bulubie urządziła ważny ośrodek szkolenia afrykańskich leprologów. Prowadziła zajęcia w szkołach pielęgniarskich w Rubaga, Jinja, Mengo, Nsambia, Kampala, Mulago i w szkole felczerskiej w Mbale. Od 1966 r. wykładała w Makarere University Medical School w Kampali i współpracowała z jednostkami badawczymi w Amsterdamie, Londynie, Borstel. Uczestniczyła w poszukiwaniach szczepionki przeciwprątkowej. Przyczyniła się do otwarcia nowego szpitala w Bulubie. W latach 1978–1984 uczestniczyła w międzynarodowych kongresach i kursach leprologów, m.in. w Meksyku, Bergen, Hadze, Paryżu, Londynie, Carville, New Delhi. Wizytowała placówki leczenia trędowatych w Etiopii, Kenii, Tanzanii, Rwandzie i Burundi. Ośrodkiem w Bulubie kierowała do 1983 r., przekazała go lekarzowi, do którego wykształcenia istotnie się przyczyniła. Pozostała konsultantem ośrodka do 1992 r.

W latach 1986-1987 przebywała w założonym przez o. Mariana Żelazka SVD ośrodku leczenia trędowatych w Puri w Indiach oraz, krótko, w placówce Matki Teresy w Kalkucie. Jeszcze przez kilka lat podróżowała do Ugandy, by w 1993 r. zamieszkać na stałe w Poznaniu. Odtąd wykładała o trądzie i potrzebach misyjnych Afryki, wspierając rozwój misji jak tylko mogła.

W 2003 r. jej imieniem nazwano Instytut Misyjnego Laikatu przy Komisji Episkopatu ds. Misji. W 2006 r. odwiedziła Bulubę po raz ostatni. Jej imię nosi Centrum Szkoleniowe w Bulubie (The Wanda Blenska Training Centre).

Jest laureatką wysokich odznaczeń państwowych i kościelnych. Otrzymała m.in. medal Benemerenti od Jana Pawła II, tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, honorowe obywatelstwo Poznania. Zmarła 27 listopada 2014 r. w Poznaniu i została pochowana na cmentarzu Jeżyckim.

W ogłoszonym w 2018 r. plebiscycie Urzędu Miasta Poznania została wybrana „Poznanianką Stulecia”. 

W Niedzielę Misyjną, 18 października 2020 roku, w archidiecezji poznańskiej rozpoczął się proces beatyfikacyjny Służebnicy Bożej dr Wandy Błeńskiej. Każdego 27. dnia miesiąca w parafii Dobrego Pasterza na Nowinie o godz. 17:30 odbywa się różaniec w intencji misji, o godz. 18:00 msza św. w intencji beatyfikacji, a po niej krótka modlitwa przy grobie dr Wandy.